• Bericht 73 – Donderdag 24 september
• Traject : Melide – Santiago – Padrón
• Afstand : 90 km
• Weer : super! zon, geen wind, ruim 20 graden
• Parcours : veel klimmetjes, maar gelukkig net zo veel afzakkertjes

In de strijd tegen de bagagekilogrammen heb ik dit jaar mijn sandalen thuisgelaten en daarvoor in de plaats mijn Croqs meegenomen. En tot mijn vreugde zie ik ze onderweg ook veel aan rugzakken bungelen! Voor deze reis zijn ze ideaal: licht in gewicht, geschikt om ’s avonds op te lopen en: je kunt er zo mee onder de douche. Aanrader.

Vandaag raak ik twee keer flink de weg kwijt. Misschien slaat de gemakzucht wat toe nu ik Santiago nader. De eerste fout kan ik wel duiden, maar dat is alleen maar een uitvlucht. Gewoon goed het gidsje lezen. Nu blijkt ook even mijn kaart niet gedetailleerd genoeg, want ik tref een grote hoeveelheid dorpjes en kleine wegen, die niet op mijn kaart staan. Vooral de zon schiet me vandaag te hulp. Frappant is wel dat ik vorig jaar kennelijk dezelfde fout heb gemaakt, want ik herken veel en kom op dezelfde ‘foute’ en wat fletse manier Santiago binnen. Zo maar, alsof het Weerdinge is, staat daar het bord van Santiago (zie foto).

Omdat ik intussen besloten heb om vandaag nog een stukje door te fietsen naar Cabo Finisterre, doe ik Santiago kort aan. Bij het pelgrimskantoor staat een enorme rij mensen te wachten op een Credencial. Dat stel ik daarom uit. Bij de VVV haal ik vast een plattegrond, vraag naar herbergen en naar bussen richting vliegveld. Bij een mooi centraal gelegen herberg reserveer ik vast een bed voor zondagavond en na een terrasje stap ik weer op.

Ik had naar de weg gevraagd, maar dat levert mijn tweede dwaaltocht op. Maar nu betreft het meer een misverstand. Terecht hadden ze mij op de plattegrond de camino-route naar Finisterre aangewezen. Maar dat is een heen-en-weer over hetzelfde pad vanuit Santiago. Mijn gids heeft een iets andere heen- dan terugweg. Na wat heroriëntatie vind ik mijn spoor en na 26 kilometer beland ik in een Hostal, zeg maar een goedkoop hotelletje, in Padrón. De baas staat er op dat ik mijn fiets uit veiligheid parkeer op het balkon van mijn kamer. Heeft-ie ook eens een luxe nachtje.
Ik sluit af met een gedicht:

op de camino van vandaag
is de meest gestelde vraag
‘mag ik de WiFi-code even ?’
want zonder een wachtwoord
is de camino niet te overleven
ook mijn DNA is te coderen
ik ben straks overal te kopiëren
éénmaal in de Apple-cloud
kun je overal worden opgebouwd
in Kampen of in Washington
in Peking, Erm of Wellington
nu nog kan ik er van dromen
maar straks kan ik al mijn ikken
overal zo maar tegenkomen
’t is vast wel even wennen
maar ik zal mijn ikken wel herkennen
ik nodig ze uit voor een lekker diner
en dan ’s avonds om een uur of elf
deleet ik ze allemaal
en word weer gewoon
mezelf !